IK WIL NIET, IK WIL NIET, IK WIL NIET. Stampvoetend door de supermarkt heen. Huilend op de grond. Snoepjes worden zomaar uit de schappen gepakt. Dit vind ik lekker, die wil ik, oh en dat nemen we mee. Mama, ik wil een snoepje. ‘Die krijg je niet.’ Maar ik wil een snoepje! Weer een boel gehuil. Geruzie in de supermarkt. Onschuldige omstanders die aangereden worden door kinderen met een eigen karretje. Toetjes die kapot vallen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurt daar in de magische wereld van supermarkten en opvoeding..
Opvoeden is een vak apart. Niet iedereen is er voor in de wieg gelegd. Het vergt discipline en geduld. Je zult consequent moeten blijven. En verder? Verder is er veel liefde voor nodig.
Zin krijgen
Op een of andere manier is het heel normaal. Kinderen die hun zin maar krijgen. ‘Ik wil een snoepje’. En tada, kind heeft een snoepje. Dat is toch niet de gang van werken? Werd jij vroeger ook zo behandeld? ‘Ik wil’ en je hebt meteen wat je wilt hebben? Wat gaat jouw kind daar van leren? Aha, alles wat ik wil, kan ik krijgen. Vragen hoeft niet eens, ik kan het opeisen. Krijg ik het niet? Dan ga ik er om lopen zeuren en huilen net zo lang tot ik het wel krijg. Dat is niet de manier waarop kinderen horen te bereiken wat ze zo graag willen. Een grote mond is niet normaal en wordt niet geaccepteerd. Jij bent de moeder van jouw kinderen, of moeder-to-be, en jij hebt het voor het zeggen. Volgens mij heb je genoeg bloed, zweet en tranen voor dat recht gehad! Misschien start ik hierdoor wel een hele discussie; maar waar is de discipline gebleven? Nee, het is niet té streng als jouw kind ergens om moet vragen in plaats van iets op kan eisen. Nee, het is niet té streng als jouw kind geen grote mond mag geven. Nee, het is niet té streng als jouw kind niet als primitieve reactie mag gaan schoppen en slaan. Nee, het is niet te streng als jouw nee een nee is en jouw ja daadwerkelijk een ja is.
Persoonlijk
Ik ben tegenwoordig een cadeaumama van 3 prachtige kinderen. Allemaal eigenwijs en eigenzinnig op hun eigen manier. Wat er gebeurt als die 3 heibel zouden maken in de supermarkt? Dan is het heel simpel. Huilen? Dat kan ik ook. En hard ook. Ik heb een keer een koppige bui van de jongste meegemaakt. Madam was moe en kwam net terug van een weekendje logeren bij mama. We zouden samen boodschappen gaan halen, maar voor de winkel besloot ze dat ze daar eigenlijk helemaal geen zin in had. ‘Ik wil niet naar de winkel’. ‘Ik wil geen chips halen.’ ‘Ik wil niet lopen’. ‘Neeheeheee!’ Prima, dan blijf jij staan. Ik ben 2 stappen verder gelopen, maar dat vond mevrouw toch niet zo’n goed idee. Er kwam nog een laatste poging ‘ik wil niehiehiehiet’, die ik prachtig beantwoord heb met stampvoeten, mijn armen in de lucht gooien en overdreven piepend ‘ik wil nieeehieeeehieet. Ik wil niet naar de winkel. Nouhouhouuuuuh!’ Waarop mijn prachtige jongste cadeaudochter mij met grote ogen stond aan te kijken. Gekalmeerd en bloedserieus kwam er uit haar mond; ‘Anne, wat doe jij nou raar?’ Dat is precies hoe jij doet, schat. ‘Oh.’ Punt duidelijk. De regels zijn weer duidelijk en mevrouw was meteen opgevrolijkt. Er wordt niet geluisterd naar ‘ik wil’, naar gepiep, gehuil of naar een grote mond. Als je iets wilt bereiken, kun je het op een normale manier vragen. ‘Alsjeblieft’, is nog niet eens nodig.
Consequent
Is het echt zo moeilijk om consequent te blijven? Heb je eenmaal een regel gesteld, dan houd jij je eraan. Kinderen hebben rust, regels en structuur nodig. Eigenlijk zijn kinderen een beetje autistisch. Je zult ze moeten voorbereiden op wat er gaat gebeuren. Je kunt niet ineens zeggen ‘ja, nu is het bedtijd.’ Nee, dat kost voorbereiding. ‘Nog even dit filmpje kijken en dan gaan we slapen hè?’ ‘We gaan zo tandenpoetsen.’ ‘Na het tandenpoetsen gaan we slapen.’ En vooral navragen. ‘Wat gaan we doen als het filmpje klaar is? Wat gaan we doen als we de tanden hebben gepoetst?’ Zo hebben ze als het ware het akkoord aan jouw planning gegeven en is het een controle of er daadwerkelijk naar je geluisterd wordt.
Misschien is het iets wat je moet leren, consequent zijn. Iets zeggen en het dan ook echt nakomen. Een regel stellen en daar niet van afwijken. Natuurlijk, uitzonderingen zijn er. Maar leg het dan ook uit dat het een uitzondering is. Heeft de regel geen zin meer? Bespreek dit dan en stel een nieuwe regel op waar jullie wel wat aan hebben. Communiceer, praat, maar vooral: Blijf consequent. Jouw nee, is een nee. Laat je niet overhalen. Vragen jouw kids om een snoepje en zeg je automatisch nee? Sorry, maar dan blijft het ook nee. Je kunt er nog een draai aangeven; ‘Als jullie het fruit op hebben kunnen jullie een snoepje krijgen.’, of ‘jullie hebben net een snoepje gehad, we gaan er niet meteen weer een eten, misschien zo meteen.’ Dit kan, maar wijk vooral niet af van jouw eerste antwoord. Kinderen kunnen dan al gauw een loopje met je nemen en zullen je niet gauw meer serieus nemen. Ach, bij mama krijgen we toch alles voor elkaar. Lekker makkelijk.
Wees sterk, blijf consequent en je zult zien dat jouw ‘onhandelbare kinderen’ ineens veranderen in engeltjes. Wat een boel liefde ga je daar voor krijgen!
